عين وشين وقاف دلبرسينه ام راخانه كرد

سينه  بيچاره ام   را  عاقبت  ويرانه  كرد

گوئيا   چرخ  فلك   آه  مرا   نشنيده  چون

تيره بختی راچنين بر جان وروحم لانه كرد

تلخی  روز  ازل   جام  سبويم  را  شكست

محنتی  را  بر  جفا  اندر می و  پيمانه كرد

ساقی   ميخانه  هم   ديگر  نباشد   مرهمی

شرحه  دل  را  بديد  اما  عجب افسانه كرد

گل كه از جور رقيبان بي كس و پژمرده بود

در پس هر لاله زاری  خواهش  پروانه كرد

صد   دريغ  از   آشنايان   لئيم  و  بذله  گو

آتشی بر  سينه و  اندر  خم  كاشانه  كرد

جز به لطف  ايزدی  مرهم  نباشد  سينه را

ذكر خود  داروی جان  عاشق و  جانانه كرد

اي  "جليلی"  شربتی  از  رحمت ايزد طلب

او  شفای  جان  و دل را  ساغر ميخانه كرد